De natuur is ons voorbeeld. Toch is het zo makkelijk nog niet. Hoe leer je het leven weer ontvangen, wanneer je er uit teleurstelling of angst mee gestopt bent?
‘De natuur is mijn leraar
Zo wijs is het riet
Ze buigt als het waait
Bij windstilte is het rust wat je ziet
Zij buigt voor het leven
Acceptatie in het verschiet
Ik bewonder haar zo
Maar buigen durf ik niet’
Een gedicht dat ik schreef over het leven van velen op mijn pad. Buigen voor je ouders die je het leven hebben gegeven, meebewegen op de golven van een storm, stilte verduren, accepteren wat is. Het kan een kleine stap zijn, maar soms ook een haast onmogelijk grote. Durven buigen mag in eigen tempo. En net zo diep als in het moment passend is.
Dat durven buigen is een groot goed. Het is iets dat we als kind van nature doen. We reiken uit naar de ander zonder er over na te denken. Alleen, als dat uitreiken telkens onderbroken wordt, stoppen we er uiteindelijk mee. Stel je maar eens voor dat een kind zijn armen uitstrekt naar een ouder. Maar de ouder ziet het niet. Keer op keer ervaart het kind de beweging van uitgestrekte armpjes en de leegte die er op volgt. Het kind durft na verloop van tijd niet te vertrouwen dat de ouder er is als het naar hen uitreikt. En op den duur, durft het kind er zelfs niet meer om te vragen.
En dan verleren we het, we maken die beweging van de uitgestrekte armen niet meer. En uiteindelijk vergeet ons lichaam als het ware hoe dat moet, dat uitreiken. We verstarren en buigen minder makkelijk mee met nieuwe stormen in ons leven.
Het gaat om balans vinden tussen je lichaam en oude patronen. Het lichaam is wijs. Samen leren we wat zij ziet en hoe jij dit kunt ombuigen naar iets constructiefs. Opnieuw buigen, het riet en het leven toestaan zijn werk te doen. Durven. In elk geval een beetje.
No responses yet