Liefde schuurt soms, emoties leiden soms een eigen leven. Hoe systemisch werk richting kan geven, lees je in deze blog waarin een vrouw hulp zocht en leerde voelen.
Ze ervoer emoties heel intens. Zo verging het haar ook in de liefde. Haar eigen gedachten en gevoelens leidden een eigen leven, weg van de werkelijkheid, weg van diepere liefde.
Samen keken we hiernaar. Een systeem van oude, niet helpende gedachten leidden vaak tot automatisch, niet helpend gedrag.
Zodra de liefde schuurde, liep ze weg. Samen leerden we deze gedachten te observeren, het systeem te doorgronden. Alsof we er van een afstand naar keken.
Langzaam leerde ze zich schrap te zetten in de storm. We oefenden als het ware om haar te laten signaleren wanneer de hemel betrekt. Wanneer de emoties sterker werden. Ze leerde hoe ze het beste een schuilplek kon vinden. Waar ze kon schuilen tegen regens van tranen. Zich terug kon trekken voor stormen van gedachten en er naar te kijken. Ze leerde ze te erkennen zonder in een wervelstorm te belanden.
Na veel oefenen lette ze minder op de oorzaak van de emoties en de inhoud van gedachten. Ze nam vaker enkel waar dat er een storm op komst was. Dan keek ze naar zichzelf. Ze was steeds beter in staat in contact te blijven met wat ze voelde zonder zich in de inhoud te verliezen.
Soms schuurde dat. Maar ineens kon de op een dag zeggen dat liefde af en toe ook moet schuren. Want juist daar zit de ruimte voor groei. Haar onderbuik wist dat wel, maar haar hoofd wilde er niet altijd aan.
Haar onderbuik hielp haar hulp te zoeken. Al stond ze er slecht mee in contact, toch had ze er tussen de stormen door gehoor aan gegeven en hulp gezocht.
Na een paar sessies verzuchtte ze: ‘Ik ben er misschien nog niet, maar ik ben dichterbij dan gister’. En met die zucht, nam ze het echt aan en liet ze de liefde voor zichzelf een beetje binnen. Met hoop op liefde in relatie tot anderen.
No responses yet